MORE Blues Fest Dag 2 Pasta & Blues Zottegem (18-09-2020) reporter: Marcel & photo credits Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues info band: Blue Riot Combo - The Ballroom Bogards - Raw Blues Experience - Sébi Lee - Dede Priest (US/NL) © Rootsville 2020

Na een eerst geslaagde dag, trokken we meer dan goedgemutst richting Zottegem voor deel 2 van More blues, want er wachtte ons alweer een dag met een aantal ferme groepen. Deze dag, met een aanlokkelijke affiche was sold out. Vandaag meer bekende gezichten op Morre terras, zo was er een delegatie van Stekene en was onze vriend en collega Philip Verhaege ook van de partij. Het zonnetje scheen, de Sloeber stond lekker fris en iedereen had er zin in.

Het geheel werd weer aan elkaar gepraat door “Goes”, deze keer niet gewapend met zijn gitaar maar wel met een “verloren gegane dichtbundel van de hand van Filip Morre”. Zo kregen we de hele dag door en voor elke band een gedicht voorgelezen dat van de hand van Fili-Pili zou zijn, zoals “Pijptoebak” bijvoorbeeld , redelijk pikant en vooral hilarisch. Schitterende gedaan, ik heb mij krom gelachen. Je vraagt je af waar hij het blijft halen

De 120 gelukkige aanwezigen waren weer paraat en konden zien en vooral horen hoe de Blue Riot Combo, deze alweer zonnige dag, in gang mocht trekken.

Het was alweer een tijd gelden dat ik mijn vrienden van de Combo aan het werk had gezien, maar ik was er meer dan gerust is. Deze jongens weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt en spelen no nonsense Chicago Blues old school. Wie kan daar wat op tegen hebben, wees eerlijk? Ik alvast niet. Kleine verandering in de band bezetting King Norre en zijn staande bas zijn verdwenen en we zien daar Bart Demulder op gitaar staan, tussen de vaste boys als Bart Jult op gitaar, Hoboken Slim (zang en drums) en Werner Braito op de Mississippi saxofoon. Wie het viertal al in actie heeft gezien , weet dat wij fifties blues Chess-style zouden te horen krijgen en dan denk ik dan aan figuren als Big Walter Hortion, Little Walter, Sonny Boy Williamson en andere reuzen uit dat tijdperk. Wat dacht u van ‘My Babe’, ‘Mine A Long Time’, ‘Too Little’, ‘Just Your Fool’  of Big Bill Broonzys ‘Key To The Highway’.

Allemaal klassiekers die iedereen al ontelbare malen heeft gehoord maar zodanig gebracht dat ze klinken of het de eerste keer is. Een snerpende hamonica, twee topgitaristen een een drummer die als een octopus weet te zingen, drummen en tegelijk op de harmonica staat te blazen. Yes, yes, yes...heel fijn allemaal en met ‘Tiger Man’ van Joe Hill Louis en het ‘So Long Baby Goodbye’ werd afscheid genomen van het dankbare publiek. Niet altijd makkelijk om een festivaldag te openen maar de Blue Riot Combo heeft de taak met verve volbracht.

Veel Belgische bands op de affiche natuurlijk. Uiteindelijk is dit één van de positieve kanten van corona, er moet geput worden uit het uitgebreide Belgische blues arsenaal. Na een alweer schittrend gedicht Van Filipili, komen we uit bij The Ballroom Bogards. Voor mij een totaal onbeschreven blad en ik was dus benieuwd, wat deze jongens en meisjes uit de kast zouden halen.

Deze zevenkoppige band zijn de local heroes en spelen vandaag dus een thuismatch. De band begon ooit als een bluegrass coverband maar ondertussen brengen ze meer en meer eigen werk in verschillende muiekstijlen. Deze knappe bende bestaat uit Ruben ‘Gitaar en zang), Sam (bas en zang), Garg (Gitaar), Niels (drums), Lieselot (accordeon en zang), Laurens (viool), Jonas (mandoline) en Lisa (zang).

Voor mij alvast de eerste fijne ontdekking van vandaag.Een zanger met eenheel knappe stem, de fantastische meerstemmigheid en de mix tussen country, americana en een zuchtje blues en met ‘Mountain Dew’ wisten we al wat we aan toe waren. Echte feelgood muziek en perfect voor op een zonnige namiddag. Knappe keuze van songs zoals ‘Rollin’ In My Babys Arms’, een schitterende versie van Bruno Deneckeres ‘Walking On Water’ met geweldige meerstemmigheid, ‘Rock Me Mama’ of ‘Weeping Willow Tree’ een ouwertje van The Carter Family. Het was genieten geblazen. Deze bende jonge gasten staat muzikaal heel sterk en weten te boeien met hun muziekkeuze. En ze bleven op hoog niveau spelen met ‘Good Old Gal Of Mine’ of Sweet Blue Eyed Darlin’. Heel fijn om zo’n jonge mensen zo passioneel bezig te zien. Ik heb echt genoten, dit was het betere werk mijn gedacht.

Iets meer bekend is de Raw Blues Experience. Niet echt local, maar al zeker niet ver uit de streek. In de Tour zouden ze die ook “les régionaux de l’étappe” kunnen noemen. Met hun cd ‘Trailer Trash’ hebben ze alvast een fijne schijf op de markt gebracht dat goed weergeeft wat je live van hen mag verwachten, een stevig potje blues met een snerpende harmonica. Me like ! Brent Redant (zang en harmonica), Jacky Verstraeten (bas),Franky Baeten(drums) en Marc Van Nuland zullen de aanwezigen alvast blij maken met een mix van onvervalste rootsmuziek met invloeden van blues, rockabilly, swing en jump.

En we trokken in 5de vitesse met ‘Hot Spot Party’ en ‘Ice Man’. Hola Paula hierd werd duidelijk een een stevig bluesvatje getapt. ‘5 Months, 2 weeks, 2 days’ van Louis Prima, ‘Choochoo Train – geschreven en gezongen  door Marc Van Nuland of het rauwe , vettig klinkende ‘Alice’. Enkel de , in mijn oren wat croonerachtig klinkende versie van ‘Route 66’ haalde het niveau niet van de rest. Duidelijk dat de jongens elkaar weten te vinden, hoewel het meer dan 6 maanden geleden was dat ze op het podium hadden gestaan. 

Brent is een entertainer pur-sang, bezit een stel stevige stembanden en weet zijn harmonica te laten snerpen zoals het hoort. Hoewel Franky maar invaller was voor de zieke Bart De Bruecker was het niet te horen en de interactie met Jacky verliep meer dan vlotjes.Tussendoor schudde Marc awa solo’s het veld in. ‘Fire In The Hole’, ‘Muddy Water Blues’ en een swingend ‘Shake Your Moneymaker’ gingen vooraf aan de meer dan pittige afsluiter ‘Trailer Trash, wat meteen de titel is van hun laatste cd. Knap werk!

Ondertussen waren we met Sebi Lee ( ofte Sebastien Meier) al aan de voorlaatste act van de dag gekomen. De enige vraag was in welke bezetting de man zou langskomen. Deze Brusselaar kan het allemaal, rock ’n roll, jazz, swing, crooner...noem maar op, hij is van alle markten thuis. Ik was dan ook vrij zeker dat wij een leuk optreden zouden meemaken. Ik mijn voorgevoel heeft mij niet in de steek gelaten. Voor de gelegenheid was hij in het gezelschgap van mijn streekgenoot Jimmy Van Iersel, drummer met klasse. En toen ‘I’m Ready’ uit de 88’s rolde dan wist ik dat we een optreden zouden krijgen om “U” tegen te zeggen. Iedereen kon zich klaarmaken voor een portie stevige old school rock ’n roll, te beginnen met ‘You Can’t Judge A book’.

Dat hij van alle markten thuis is bewees Sebi Lee met de crooner song ‘I Got You Under My Skin’ om dan terug naar een hogere versnelling over te schakelen met ‘Baby What You Gonna Do?’ en ‘On The Road Again’. De man verzorgt de show en dit met de nodige zin voor humor. Toen was het juke-box time. Het publiek riep en het duo speelde, te beginnen met een schitterende versie op piano van Johnny Cash’s ‘Folsom Prison Blues’, het knappe ‘Mac The Kife’, Hank Williams  ‘Mind Your Own Business’ die zonder enig probleem wordt omgetoverd tot een boogie van de bovenste plank met een drumsolo van Jimmy. Het mag dan even trager met Ray’s ‘Georgia’s On My Mind’. Je ziet het publiek genieten en ze eten uit zijn hand. En genieten is het zeker wanneer wij een stevige Ray Charles medley voorgeschoteld krijgen waar hij bij ‘What I Say’ de tekst weet om te buigen in het Frans en naadloos laat overgaan in een ‘Ca Plane Pour Moi’.

Tijd voor enkele gasten op het podium te roepen dacht Sebi Lee dan en Fred van The Fuel Kings (piano) en Bart Cocquyt (gitaar) mochten mee “on stage” voor een spetterende ‘Shake Rattle And Roll’ en ‘Johnny B Good’. Schier onmogelijk om stil te blijven bij deze aanstekelijke show en ja, hier en daar begon er toch eentje te shaken. Tijd om de piano in de fik te steken dacht Sebi en daar gingen we dan met ‘Great Balls Of Fire’, back in time met ‘Be My Baby’ van The Ronettes om af te sluiten met alweer een pittige rock ’n roll medley en een ode aan Fats Domino. Dit was TOP en adembenemend en waarschijnlijk het beste van de dag!

De enige niet-Belgen, waren de afsluiters. Met Dede Priest & Johnny Clarck’s Outlaws, had Filip Morre een stevige afsluiter in huis gehaald. DeDe Priest, de imposante Texaanse zangeres, heeft haar lotsbestemming in handen gegeven van Johnny Clarck en zijn Outlaws. Voor diegenen onder ons die de band nog niet kennen hebben we buiten Johnny Clarck (gitaar en zang) Ramon Oostenrijk aan de bas en Leon Toonen aan de drums. De band brengt een mengeling van blues, rock en soul, waar de nadruk ligt op de stalen stembanden van DeDe.

Totaal ander concept als de vorige act en het was wel even aanpassen, maar toen we ‘Wade In The Water’ of het door Johnny gezongen ‘Hey Joe’ te horen kregen, was de klik snel gemaakt. Dede heeft inderdaad een paar stalen stembanden en weet de gitaar en de viool zonder problemen te bespelen, hoewel ik persoonlijk liever haar gitaarspel hoor, want daar kan ze zeker en vast weg mee. ‘Crocuses’, ‘Willie Mae’, ‘Superlovely’,  ‘Vermillion Allure’ of uit de laatste EP ‘Flowers Under The Bridge’ rolden de nacht in. De set werd zeer professioneel afgewerkt, was goed, maar ik miste de twist die ik bij de vorige 2 bands had gehoord. De kwaliteit was er, want top muzikanten, maar op een geven ogenblik waren ze mij wat kwijt.

Wat te denken van deze tweede dag? Heel hoog niveau van begin tot het einde. Ambiance van hier tot in Tokyo en een meer dan dankbaar publiek. Dé ontdekking waren de jonge ketten van Ballroom Bogards en voor de rest niets dan positieve gedachten. Merci Filip !!

Met dit in gedachten reed ik huiswaart, tijd voor een schoonheidsslaapje, voor zover het helpt, want morgen is er weer een dag.

Marcel